2010r., Dortmund.
Właśnie szłam z Łukaszem w stronę samochodu z wielkim uśmiechem na ustach. Zaciągałam się tutejszym powietrzem i nie mogłam się nacieszyć. Pokochałam Anglię, ale miałam dość deszczowej pogody... Tutaj jest inaczej. Tutaj jest mój braciszek, za którym bardzo tęskniłam. To tutaj dokończę swoje studia. To właśnie w Dortmundzie, a nie w innym mieście świata mam zamiar zacząć nowe życie.
- Ewa nie mogła się doczekać twojego przyjazdu. Chodzi podekscytowana od co najmniej tygodnia! - zaśmiał się serdecznie Piszczu. I wtedy też spostrzegłam, że jesteśmy w połowie drogi.
- Bardzo za nią tęskniłam... i za Agatą. - uśmiechnęłam się na samą myśl o mojej bratowej i żonie Błaszczykowskiego.
- A będąc przy Agatce, to siedzi od rana u nas w domu. Czekają na ciebie. - buchnęłam lekkim śmiechem. Wyobrażałam to sobie! Nie musiałam patrzeć na Łukasza, żeby wiedzieć jak zareagował - Nie śmiej się. Kuba ma problem...
- Niby jaki? - zapytałam głupio spoglądając na niego.
- Ty się pytasz jaki? - oburzył się na moją niewiedzę - Stracił żonę. - oznajmił "oczywistość" - A to wszystko przez ciebie. - nic nie odpowiedziałam, tylko pokiwałam głową z lekkim uśmiechem. Dopiero teraz wiem, jak bardzo mi ich brakowało.
Gdy spostrzegłam, że jesteśmy na miejscu czym prędzej wysiadłam z samochodu i pognałam w stronę domu. W drzwiach stała Ewa z Agatą. Na swój widok zaczęłyśmy tak piszczeć, że Łukasz podchodząc do nas złapał się za głowę i skwitował to dwoma zdaniami: Wiedziałem, że tak będzie. Mniej mnie w opiece, Boże! - spojrzał w górę i wszedł z moimi walizkami do domu. My nadal stałyśmy w progu.
- Nie wierzę! Tak bardzo tęskniłam... - wydusiłam z siebie i przytuliłam je z całej siły. Nagle poczułam jak ktoś się do nas przyłącza.
- Ja też tęskniłem!
- Kubuś! - zapiszczałam puszczając dziewczyny i uwiesiłam się na Błaszczykowskim.
- Brakowało mi tego, Piszczulku. - zaśmiał się Jakub.
Teraz wiem, że żyję. Przywiązałam się i pokochałam Wojtka. Był dla mnie jak brat, których już i tak miałam, a ja byłam dla niego siostrą, której on niestety nie miał.
- Opowiadaj jak było w Londynie? - dopytywały dziewczyny gdy siedzieliśmy wszyscy w salonie.
- Powoli... - zaśmiałam się - W Londynie było super! I gdyby nie ta dobijająca pogoda, to bym tam z chęcią pozostała. Nie wiem jak ten Wojtek tam wytrzymuje.
- A właśnie, co u niego? - zapytał Kuba - Przez telefon mało mówi.
- Co chwile mają z Sandrą kryzysy... Jest załamany. Chyba tylko piłka go jakoś utrzymuje przy życiu. No i rodzina, oczywiście. Nie chce w ogóle wychodzić nigdzie... Martwię się o niego. - powiedziałam zmartwiona.
- Wiedziałem, że coś jest nie tak. Za każdym razem miał taki smuty głos, mimo, że się śmiał. - powiedział Błaszczykowski.
- Szczęsny nie potrafi kłamać. Nawet jak nie wiem by się starał, nie potrafi... Jack obiecał, że się nim zaopiekują.
- Jack? - zapytała Ewa.
- Wilshere... Kolega Wojtka. - odpowiedziałam krótko.
- Kochanie, chyba musimy się zbierać. Już po 22... - oznajmił Kuba, a Agata się z nim zgodziła. Po piętnastu minutach byłam sama z Ewą w salonie. Łukasz poszedł się położyć, twierdząc, że jutro ciężki dzień i musi być wypoczęty.
- A więc mów... Kim jest ten Jack?
- To tylko kolega. - odpowiedziałam z uśmiechem - Na serio.
- A Laurent? - dopytywała - Myślałaś, że jak mi nic nie powiesz, ja nie będę wiedziała? - spojrzała na mnie uważnie. Gdy usłyszałam imię, uśmiech od razu zszedł z mojej twarzy - Maja, o co chodzi?
- Laurent to nowy dobytek Arsenalu... i to przez niego, a nie dobijającą pogodę wyjechałam z Anglii. - wzrok Ewy mówił, abym kontynuowała - Nie znamy się długo, ale zdążyliśmy zawrzeć "bliższe relacje". Po rozstaniu z Robertem unikałam facetów, jak ognia... Aż poznałam Koscielnego. Wystarczyło kilka wieczorów, spotkań aby powitać łóżko. Na początku podobał mi się taki luźny związek. Myślałam, że dzięki niemu na dobrę zapomnę o Lewym, jednak tak się nie stało. Wszystko zaszło za daleko i uciekłam. Nawet Wojtek nie wie, dlaczego naprawdę wyjechałam.
- Kochanie, ty nadal go kochasz? - zapytała przytulając mnie.
- Nikogo tak nigdy nie kochałam, Ewa. Wiesz co u niego? - zapytałam podnosząc głowę.
- To ty nic nie wiesz? - zapytała zdziwiona, na co ja zaprzeczyłam - Myślałam, że Łukasz ci powiedział... Robert jest w Dortmundzie. Od niedawna gra w Borussii. Naprawdę nigdzie o tym nie słyszałaś? - zapytała.
- Po naszym rozstaniu przestałam śledzić wszelkie strony sportowe, nie oglądałam telewizji... Wojtek też nic mi nie mówił.
- A, i jutro jest kolacja, na której będą Błaszczykowscy i Robert... - powiedziała niepewnie patrząc na mnie.
- Tak myślałam, że odwiedziłabym rodziców? Na trzy, cztery dni... - wypaliłam.
- Nie odwalaj! Będziesz na tej kolacji i koniec, kropka. - powiedziała moja bratowa.
- Dam radę... - mruknęłam i wzięłam łyk wina - Jestem zmęczona, przepraszam... - ucałowałam na dobranoc Ewę i ruszyłam w stronę schodów.
- Robert jest wolny... Śpij dobrze. - usłyszałam jeszcze. Wolny... To nie oznacza, że coś jeszcze do mnie czuje.
Może trzeba było zostać w Londynie...
***
Salam alejkum! Pierwszy rozdział za nami. Mam nadzieję, że jako-tako nie zanudziłam. ;)
3majcie się, do napisania! :*
Salam alejkum! Pierwszy rozdział za nami. Mam nadzieję, że jako-tako nie zanudziłam. ;)
3majcie się, do napisania! :*
